کد مطلب:38222 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا خداوند در بين افراد بشر 14 معصوم را برگزيد و عصمت را به آنان عطا فرمود؟ علّت عزّت و محبوبيت اهل بيت نزد خدا به خاطر چيست؟ چرا خداوند كس ديگري را به جاي آنان انتخاب نكرد؟

تعداد معصومان از 14 نفر بيشترند زيرا به عقيدة شيعه تمامي پيامبران معصوم بوده اند و بر اساس روايات تعداد انبيا 124000 نفر است. غير از پيامبران بعضي از اوصياي آنان نيز داراي مقام عصمت بوده اند. عزّت و محبوبيت نيز اختصاي به اهل بيت(ع) ندارد. بلكه ولله العزّة و لرسوله و للمؤمنين جميعاً؛[1] هر كس در مسير تقوا و ايمان باشد محبوب خدا است و : إنّ اكرمكم عندالله اتقاكم؛[2] گرامي ترين شما نزد خدا با تقوا ترين شما است.

پاكيزگان (مطهرين) و توبه كنندگان را محبوب خدا دانسته، ظالمان و مفسدان و كفران كنندگان و گناهكاران و اسرافكاران و خيانت كاران و كافران را مبغوض خدا شمرده شده است.

بنابراين تنها افراد خاصي محبوب خدا نيستند بلكه بيساري از افراد محبوب خدايند، ولي ناشناخته اند. از بين خوبان خداوند افرادي را براي امامت و پيشوايي و انجام وظايف سنگين برگزيده و علت انتخاب آنان، بهتر بودن آنان از ديگران است. فرزدق آن شاعر توانمند، حقيقت مطلب را در فضيلت اين بزرگواران در ضمن مدح و ستايش از امام سجاد(ع) در برابر هشام بن عبدالملك بيان كرده است:

من معشر حبّهم دينٌ و بغضهم كفرٌ و قربهم منجي و معتصم

يستدفع السوء و البلوي بحبّهم و يستزاد به الإحسان والنعم

مقدّم بعد ذكرالله ذكرهم في كلّ فرض و مختومٍ به الكم

إن عدّ أهل اتّقي كانوا ائمّتهم

أو قيل من خير أهل الأرض قيل هم

ترجمه: امام سجاد(ع) از گروهي است كه دوستي شان دين و دشمني شان كفر است و قرب و نزديكي به آنان ساحل نجات و پناهگاه امن و امان است. ناگواري ها و گرفتاري ها به يُمن محبتشان دفع مي شود و احسان و نعمت ها به بركت آنان فزوني مي گيرد. پس از نام خدا، نام ايشان مقدّم است و هر كلام به نام ايشان حُسن ختام مي پذيرد. اگر اهل تقوا را بخواهند شمارش كنند، ايشان پيشوايانشانند و اگر از بهترين اهل زمين پرسند، نام ايشان به ميان مي آيد.[3]

مقامات باطني و معنوي و اخلاق دروني و بروني پيامبران و امامان(ع) باعث دستيابي به مقام نبوّت و امامت شد. آية تطهير (إنّما يريد الله ليذهب عنكم الرّجس أهل البيت و يطهّركم تطهيراً) در شأن امامان نازل شد.

عمر بن ابي سلمه مي گويد: اين ايه در خانة ام سلمه نازل شد، پس رسول خدا، علي و فاطمه و حسن و حسين(ع) را نزد خويش خواند و جامه اي را كه بر دوش داشت بر سرشان افكند و فرمود: پروردگارا! اين ها اهل بين من هستند. آلودگي را از ايشان برطرف كن و پاكيزه شان گردان.

ام سلمه عرض كرد: يا رسول الله! من هم با ايشان هستم؟ فرمود: تو نيز خوب هستي ولي از اهل بيت نيستي.[4]

ابوسعيد خدري از رسول خدا(ص) روايت كرده :من دو چيز بزرگ و ارزشمند را در بين شما مي گذارم: يكي كتاب خدا كه ريسماني است از آسمان به زمين كشيده شده، ديگري عترت و اهل بيتم. اين دو چيز تا قيامت از هم جدا نمي شوند.[5]

باز پيامبر (ص) فرمود: مَثَل اهل بيت من مَثَل كشتي نوح است. هر كس بر آن سوار شود نجات مي يابد و هر كس سرباز زند، در آتش مي افتد.[6]

مقام امامت احتياج به علم وسيع و تقواي در سطح عالي دارد و اين دو مطلب در امامان بزرگوار ما وجود داشت. تواضع و فروتني، اخلاق نيكو، شجاعت و دلسوزي و تعهد نسبت به دستورهاي الهي و فداكاري در راه خدا انسان را به اين مقامات مي رساند.

آنان معدن علم و حكمت و مسلّط بر بطون قرآن بودند. از اين رو پيامبر(ص) در مواضع متعدّد و جايگاه هاي حسّاس همچون غدير خم، روز عرفه در حجه الوداع، بعد از برگشت از طائف، بر منبر مدينه، هنگام بيماري و لحظات آخر عمر شريفش فرمود: اي مردم! نزديك است به جهان ديگر سفر كنم. بدانيد در بين شما دو گوهر گرانبها مي گذارم: قرآن و اهل بيتم. به اين دو تمسك كنيد. سپس دست علي(ع) را بالا برد و فرمود: هذا عليّ مع القرآن و القرآن مع علي لا يفترقان حتّي يردا عليّ الحوض؛ اين علي همراه با قرآن است و قرآن همراه با او است. از يكديگر جدا نمي شوند تا در حوض كوثر (قيامت) بر من وارد شوند.[7]

قندوزي حنفي در كتاب ينابيع المودّه از عمر بن الخطاب از پيامبر(ص) نقل مي كند: لو أنّ البحر مداد و الرياض .قلام و الانس كُتّاب والجنّ حُسّاب ما أحصوا فضائلك يا ابالحسن؛ اي ابوالحسن! اگر دريا جوهر شود و درخت ها قلم شوند و انسان ها نويسنده و جنيّيان حسابگر شوند، نمي توانند فضائل تو را بشمارند.[8]

[1] منافقون (63) آية 8.

[2] حجرات (49) آية 13.

[3] رسول جعفريان، حيات فكري و سياسي امامان شيعه، ص 195.

[4] ابراهيم اميني، بررسي مسائل كلّي امامت، ص 194.

[5] همان، ص 206، به نقل از ينابيع الموده، ص 292.

[6] همان.

[7] قاضي القضاه، شيخ محمد مرعي الامين الانطاكي، لماذا اخترت مذهب الشيعه، ص 209.

[8] همان، ص 309، به نقل از ينابيع الموده، ص 297، انتشارات الشريف الرضي.